•
Ovih dana se u javnosti sve rigidnije nameće problem Srbije u
određenju prema ukrajinskoj krizi, pri čemu po tom pitanju još uvek
nemamo oficijelni stav, što deluje kao pragmatično držanje, ali će pre
biti da se radi o političkoj nesnalažljivosti. Valja podsetiti da je
politika veština u vođenju državnih poslova, pa i sam pojam politike
etimološki vuče koren iz organizacije starogrčkih državica "polis".
Dakle,problema ne bi bilo kada "zapadni partneri" Srbije ne bi insistirali na
jasnom opredeljenju Srbije po pitanju podrške njihovom generalnom stavu
koji ide za osudom Rusije zbog navodne povrede ukrajinskog
teritorijalnog suvereniteta, pri čemu se u vezi sa međunarodno-pravnim
načelom zaštite prava države na teritorijalni suverenitet poriče pravo
Srbije na Kosovu i Metohiji kao delu njene teritorije, i po tom pitanju
"zapadni partneri" kažu da se Krim i Kosovo ne mogu porediti, ali u
kontekstu šiptarskih preferansi.
Međutim, nesumnjivo je da se Krim i
KiM ne mogu porediti, ali ne iz razloga koje preferiraju "zapadni
partneri", već suprotno njima - iz razloga koji se tiču istorijskog
prava i plebiscitarnog izjašnjenja državotvornog naroda.
Razlika je u tome što Rusija polaže istorijsko pravo na Krim, a šiptari takvo pravo
nemaju na delu srpske države, jer upravo Srbija na KiM polaže pravo kao i
Rusija na Krim. Drukčije rečeno, na teritorijalni suverenitet se mora
gledati kroz prizmu istorijskog prava, zbog čega se ne može smatrati da
je Rusija povredila teritorijalni suverenitet Ukrajine, za razliku od
šiptara koji su uzurpirali deo suverene teritorije države Srbije.
Uostalom, Rusija je samo prihvatila plebiscitarnu odluku državotvornog
naroda koji se izjasnio za pripajanje svojoj istorijskoj matici.
Dakle, stav Srbije po prednjem pitanju može i mora biti sasvim jasan - ne
smatramo da je Rusija povredila teritorijalni suverenitet Ukrajine, niti
da se po analogiji takvim stavom saglašavamo sa šiptarskom uzurpacijom
KiM. .
Ne bih ovde šire elaborirao osnove istorijskog prava Srbije
na KiM, pa ću samo podsetiti da su šiptari došljaci na srpskoj zemlji,
koji su zloupotrebili srpsko gostoprimstvo. Glavni svedok naseljavanja
šiptara na srpskoj zemlji je vizantijski viši državni činovnik Mihailo
Ataliota, koji je bio savremenik događaja iz 1043. godine, kada je
prevratnik Đorđe Manijak krenuo sa Sicilije da osvoji Carigrad, pa je
kao prateće čete poveo šiprate koji su prethodno na Siciliju dovedeni
kao roblje iz osvajačkih pohoda u području Kavkaza. Otuda znamo da su
posle poraza Đorđa Manijaka u bici sa carigradskom vojskom kod
Dojranskog jezera njegovi pratioci šiptari ostali kao brodolomnici na
tuđoj zemlji, i da su im Srbi dozvolili da se nasele u brdovitom predelu
oko mesta Rabana, koje se nalazilo severoistočno od Elbasana, u
podnožju planine Jablanice. Po Rabanu su ih Srbi nazivali Rabanasima,
odnosno Arbanasima, a Turci su ih zvali Arnautima. O njihovom
razrođavanju i naglom širenju po dolasku Turaka, pretapanjem brojnih
srpskih plemenskih grupa u šiptare, zbog privilegija koje su ovi imali
pod Turcima, ovde ne može biti više reči.
S druge strane, valja podsetiti da je Ukrajina istorijska kolevka ruske države. Kijevska
Rusija je konfesionalno bila vezana za Vizantiju, a državna religija
Kijevske Rusije bilo je pravoslavlje. Ta država je trajala od devetog do
kraja dvanaestog veka, i u njenom sastavu je bilo poluostrvo Krim.
Tokom Četvrtog krstaškog rata, s početka trinaestog veka, opljačkan je
Carigrad, trgovinske i kulturne veze sa Carigradom su pokidane, a
Kijevska Rusija se raspala na kneževine. U četrnaestom veku dolazi do
najezde Tatara koji zaposedaju Krim i osvajaju veći deo ruskih
kneževina. Međutim, u osamnaestom veku Rusi ponovo zaposedaju Krim i on
ostaje u sastavu Rusije sve do 1956. godine, kada ga tadašnji predsednik
SSSR Nikita Sergejevič Hruščov, inače Ukrajinac, pripaja Ukrajini.
Toliko, za podsećanje, možda i kao svetionik zalutalim i nesnalažljivim brodarima na uzburkanoj polititičkoj pučini.
određenju prema ukrajinskoj krizi, pri čemu po tom pitanju još uvek
nemamo oficijelni stav, što deluje kao pragmatično držanje, ali će pre
biti da se radi o političkoj nesnalažljivosti. Valja podsetiti da je
politika veština u vođenju državnih poslova, pa i sam pojam politike
etimološki vuče koren iz organizacije starogrčkih državica "polis".
Dakle,problema ne bi bilo kada "zapadni partneri" Srbije ne bi insistirali na
jasnom opredeljenju Srbije po pitanju podrške njihovom generalnom stavu
koji ide za osudom Rusije zbog navodne povrede ukrajinskog
teritorijalnog suvereniteta, pri čemu se u vezi sa međunarodno-pravnim
načelom zaštite prava države na teritorijalni suverenitet poriče pravo
Srbije na Kosovu i Metohiji kao delu njene teritorije, i po tom pitanju
"zapadni partneri" kažu da se Krim i Kosovo ne mogu porediti, ali u
kontekstu šiptarskih preferansi.
Međutim, nesumnjivo je da se Krim i
KiM ne mogu porediti, ali ne iz razloga koje preferiraju "zapadni
partneri", već suprotno njima - iz razloga koji se tiču istorijskog
prava i plebiscitarnog izjašnjenja državotvornog naroda.
Razlika je u tome što Rusija polaže istorijsko pravo na Krim, a šiptari takvo pravo
nemaju na delu srpske države, jer upravo Srbija na KiM polaže pravo kao i
Rusija na Krim. Drukčije rečeno, na teritorijalni suverenitet se mora
gledati kroz prizmu istorijskog prava, zbog čega se ne može smatrati da
je Rusija povredila teritorijalni suverenitet Ukrajine, za razliku od
šiptara koji su uzurpirali deo suverene teritorije države Srbije.
Uostalom, Rusija je samo prihvatila plebiscitarnu odluku državotvornog
naroda koji se izjasnio za pripajanje svojoj istorijskoj matici.
Dakle, stav Srbije po prednjem pitanju može i mora biti sasvim jasan - ne
smatramo da je Rusija povredila teritorijalni suverenitet Ukrajine, niti
da se po analogiji takvim stavom saglašavamo sa šiptarskom uzurpacijom
KiM. .
Ne bih ovde šire elaborirao osnove istorijskog prava Srbije
na KiM, pa ću samo podsetiti da su šiptari došljaci na srpskoj zemlji,
koji su zloupotrebili srpsko gostoprimstvo. Glavni svedok naseljavanja
šiptara na srpskoj zemlji je vizantijski viši državni činovnik Mihailo
Ataliota, koji je bio savremenik događaja iz 1043. godine, kada je
prevratnik Đorđe Manijak krenuo sa Sicilije da osvoji Carigrad, pa je
kao prateće čete poveo šiprate koji su prethodno na Siciliju dovedeni
kao roblje iz osvajačkih pohoda u području Kavkaza. Otuda znamo da su
posle poraza Đorđa Manijaka u bici sa carigradskom vojskom kod
Dojranskog jezera njegovi pratioci šiptari ostali kao brodolomnici na
tuđoj zemlji, i da su im Srbi dozvolili da se nasele u brdovitom predelu
oko mesta Rabana, koje se nalazilo severoistočno od Elbasana, u
podnožju planine Jablanice. Po Rabanu su ih Srbi nazivali Rabanasima,
odnosno Arbanasima, a Turci su ih zvali Arnautima. O njihovom
razrođavanju i naglom širenju po dolasku Turaka, pretapanjem brojnih
srpskih plemenskih grupa u šiptare, zbog privilegija koje su ovi imali
pod Turcima, ovde ne može biti više reči.
S druge strane, valja podsetiti da je Ukrajina istorijska kolevka ruske države. Kijevska
Rusija je konfesionalno bila vezana za Vizantiju, a državna religija
Kijevske Rusije bilo je pravoslavlje. Ta država je trajala od devetog do
kraja dvanaestog veka, i u njenom sastavu je bilo poluostrvo Krim.
Tokom Četvrtog krstaškog rata, s početka trinaestog veka, opljačkan je
Carigrad, trgovinske i kulturne veze sa Carigradom su pokidane, a
Kijevska Rusija se raspala na kneževine. U četrnaestom veku dolazi do
najezde Tatara koji zaposedaju Krim i osvajaju veći deo ruskih
kneževina. Međutim, u osamnaestom veku Rusi ponovo zaposedaju Krim i on
ostaje u sastavu Rusije sve do 1956. godine, kada ga tadašnji predsednik
SSSR Nikita Sergejevič Hruščov, inače Ukrajinac, pripaja Ukrajini.
Toliko, za podsećanje, možda i kao svetionik zalutalim i nesnalažljivim brodarima na uzburkanoj polititičkoj pučini.
Rusija zadovoljna stavom Srbije prema krizi u Ukrajini
Нема коментара:
Постави коментар